Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

,,Piła: Dziedzictwo" - recenzja

John Kramer powrócił, aby ponownie udzielić bolesnej lekcji grzesznikom, którzy idą w zaparte i nie chcą przyznać się do popełnionych czynów. Ci jednak, którzy poddadzą się niecodziennym metodom resocjalizacji, odnajdą drogę do odkupienia swych win.

Siedem odsłon Piły rok po roku nawiedzało kina na Halloween. Ostatnia, nakręcona w dobie popularności 3D zamknęła sprawę kata psychopaty, który de facto nie żył już od trzeciego epizodu serii, a jego metody wymierzania sprawiedliwości zostały podjęte przez zdolnych kontynuatorów. Pokazywanie wymyślnych pułapek, brutalnych i krwawych scen tortur i kaźni stanowiło jedyną rozrywkę finalnych aktów serii. Przerysowana, niekiedy groteskowa przemoc i związana z nią śmiercionośna gra miały dostarczyć widzom niezapomnianych wrażeń. Poza gore i estetyką obrzydzenia cykl coraz bardziej pogrążał się w odmętach absurdalnych twistów i pułapek bez wyjścia.

Jak zatem wypada dziedzictwo Jigsawa? Nie jest najgorzej, ale po braciach Spierig - odpowiedzialnych za m.in. Daybrakers: Świt oraz Przeznaczenie, spodziewano się renesansu serii, a niestety otrzymaliśmy zachowawczą produkcję, mocno zakorzenioną w stylistyce dotychczasowych filmów spod znaku Piły.

Gra rozpoczęła się ponownie, ktoś zapoczątkował ścieżkę zdrowia dla piątki wybrańców, którzy mają coś na sumieniu. Identyfikacja pierwszego trupa wskazuje jasno, że John Kramer ponownie bawi się ze swoimi ofiarami. Nasuwa się tylko pytanie, jak to możliwe, że człowiek, który od dziesięciu lat gryzie ziemię, może siać strach i terror wśród szeregów policji. A może to kolejny sprytny naśladowca, który stara się wybić na sławie niegdysiejszego mistrza tortur? Śledztwo dość szybko wskazuje dwójkę podejrzanych, ale tak naprawdę każdy może być nawróconym uczniem Jigsawa, bądź jego kolejną ofiarą.

Bracia Spierig podążają przetartym szlakiem, który został mocno zdewastowany przez nieudolne próby wykrzesania przejawów oryginalności przez Kevin Greutert. I o ile w poprzednich odsłonach socjopatyczne zapędy Hoffmana, zagranego brawurowo przez Costasa Mandylora trzymały widza w napięciu, o tyle w przypadku niniejszego obrazu twórcy zdecydowali się na niecodzienny twist, który wprowadza sporo zamieszania i od początku wydaje się jedynie złudną grą pod publiczkę. Nawet w takiej formule filmu pewnych reguł nie sposób złamać, a twórcy poszli jednak drogą na skróty. Gdyby znaleźli się w samym centrum gry Jigsawa, ich los byłby marny.

Trudno nie odnieść wrażenia, że najnowsza „Piła” ma szokować nie poprzez wyrafinowane pułapki czy brutalne sceny kaźni, a raczej wprowadzić widza w stan niepewności, kto tak naprawdę stoi za wskrzeszeniem Jigsawa. Dla widzów, którzy nie znają poprzednich odsłon, nie będzie to miało większego znaczenia, dla wiernych fanów serii wprowadzi małą dezorientację.

Nie można jednak odmówić twórcom polotu w konstrukcji pułapek, z jednoczesnym rzuceniem podejrzenia na wszystkich głównych aktorów filmu. Jest to chyba pierwsza od dłuższego czasu Piła, która została sprawnie nakręcona, bez uczucia taniości scenograficznej. Finał zaś nie tylko wprowadza nową zbrodniczą zabawkę, ale jest najbliższy pamiętnemu zakończeniu i zaskoczeniu z pierwszej odsłony. Gdyby udało się jeszcze nadać tamten nastrój niepewności to byśmy mówili o więcej niż udanym powrocie Jigsawa.

Piła wciąż posiada mesmeryzującą siłę śledzenia kolejnych mąk grzeszników wybranych przez Johna Kramera, a głos Tobina Bella jest wciąż tak samo złowieszczy i upiorny, wywołując ciarki na skórze. Szkoda, że postanowiono oddać hołd zasłużonej serii, a nie spróbowano rzucić ją na całkiem nowe tory. Mimo wad warto obejrzeć ósmą część, aby przekonać się, w jaki sposób Jigsaw wciąż pociąga za sznurki tej makabrycznej gry o przeżycie.

Ocena: 6/10

Tytuł: „Piła: Dziedzictwo"

Reżyseria: Michael Spierig, Peter Spierig

Scenariusz: Pete Goldfinger, Josh Stolberg  

Obsada:

• Tobin Bell
• Matt Passmore
• Callum Keith Rennie
• Hannah Emily Anderson
• Clé Bennett
• Laura Vandervoort
• Paul Braunstein P
• Mandela Van Peebles
• Brittany Allen

Muzyka: Charlie Clouser    

Zdjęcia: Ben Nott

Montaż: Kevin Greutert         

Scenografia: Greg Chown

Kostiumy: Steven Wright

Czas trwania: 91 minut 

Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

Film fantastycznonaukowy (ang. science fiction film; sci-fi), in. film SF – zaliczany do fantastyki gatunek filmowy, który używa motywów opierających się bezpośrednio na dorobku nauki (choć niekoniecznie jej głównego nurtu), lecz często rozwija je w kierunkach nieortodoksyjnych. Najczęściej pojawiające się tematy to życie na innych planetach, podróże w czasie, nadnaturalne zdolności ludzkiego ciała i umysłu i wiele innych. Często łączą się z elementami futurystycznymi, takimi jak roboty, cyborgi, statki kosmiczne, podróże międzygwiezdne i wysoko rozwinięta technologia, a także z problemami społecznymi i politycznymi. Rozwijana bywa również filozoficzna refleksja nad istotą człowieczeństwa.

Źródła gatunku związane są z samymi początkami kina niemego i filmem Podróż na Księżyc (1902) Georges’a Mélièsa, twórcy słynącego z manipulowania taśmą filmową, pioniera efektów specjalnych. Kamieniem milowym było niemieckie Metropolis (1927) Fritza Langa, ekspresjonistyczna dystopia o mieście przyszłości. Aż do lat 60. produkcje filmowe ograniczały się do niskobudżetowych filmów klasy B, aż wreszcie w 1968 roku Stanley Kubrick Odyseją kosmiczną 2001 wprowadził film SF na nowy tor. Od lat 70., dzięki rozwojowi techniki filmowej, wysokobudżetowe produkcje pełne najnowocześniejszych efektów specjalnych zyskiwały coraz wielką popularność, zwłaszcza po sukcesie Gwiezdnych wojen w 1977 roku. Film fantastycznonaukowy jest jednym z gatunków przyciągających do kin rekordową liczbę widzów.

Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

Aladeen (Sacha Baron Cohen) jest jednym z najbardziej znienawidzonych dyktatorów na świecie. Rządzone przez niego państwo to siedlisko korupcji i miejsce bezwzględnego traktowania przeciwników politycznych. Gdy Aladeen udaje się z wizytą do Stanów Zjednoczonych, nie kryje pogardy dla obowiązujących tam zasad. Jednak czy w zderzeniu demokracji z totalitaryzmem zawsze wygrywa ta pierwsza? Aladeen udowadnia, że zachodni system polityczny nie jest idealny. Po entuzjastycznie przyjętym Boracie Sacha Baron Cohen (także: Ali G, Brüno), brytyjski komik i aktor, dla którego nie ma żadnych świętości, powraca w kolejnym niepoprawnym politycznie filmie, obnażającym najbardziej wstydliwe sekrety Ameryki. Dyktator to trzecie wspólne dzieło Cohena i Larry’ego Charlesa, amerykańskiego reżysera, scenarzysty i producenta, znanego m.in. z niepokornych seriali produkcji HBO Ekipa oraz Pohamuj entuzjazm. W obsadzie, obok brawurowego wykonawcy głównej roli, znaleźli się gwiazda komediowego cyklu Straszny film Anna Faris, laureat Oscara i zdobywca trzech nominacji do tej nagrody Ben Kingsley (Gandhi, Dom z piasku i mgły) oraz Jason Mantzoukas (seriale The League, Iluminacja).

Szczegóły

Kategoria: Uncategorised

Film dokumentalny – jeden z trzech (obok filmu fabularnego oraz filmu animowanego) podstawowych rodzajów filmowych. Filmy dokumentalne w założeniu przedstawiają wycinek rzeczywistości, która podlega możliwie najmniejszej ingerencji ze strony reżysera.